एका लहानशा गावात पावसाने भिजलेल्या, मातीच्या कडेला असलेल्या, झाडांनी वेढलेल्या शांत बागेत दोन फुलं वाढत होती, एकत्रच, पण स्वभावाने अगदीच भिन्न. एक गुलाब आणि एक मोगरा.
गुलाब फार देखणा. लालसर रंग, गर्द पाकळ्या आणि त्याच्या काट्यांनाही एक वेगळं आकर्षण होतं. तो रोज सूर्याच्या प्रकाशात स्वतःचं सौंदर्य मिरवत असे. "माझ्यावर लोक किती भळतात, आकर्षित होतात, आणि मग कुणीतरी खास व्यक्तीला भेट म्हणून मला घेऊन जातात!" याचा त्याला अभिमान होता.
मोगरा मात्र शांत होता. छोटं फूल, पांढरं आणि नाजूक. पण त्याचा गंध संध्याकाळी आसमंतात दरवळायचा. तो फारसा उठून दिसत नसे, पण रोज कोणीतरी त्याला देवपूजेसाठी, किंवा पत्नीच्या केसांत माळण्यासाठी वेचायचं. त्याच्यात सौंदर्य नव्हे, पण शुद्धता होती. त्याचा दरवळ दिसत नसे, पण जाणवायचा.
गुलाब नेहमी विचार करत असे की "लोक मला प्रेमाचं प्रतीक मानतात. पण मोगरा? त्याचं काय?" एके दिवशी त्याच मन बोलून गेलं की "प्रेम तर मी दाखवतो... पण तो?"
त्या दिवशी एक तरुण मुलगा त्याच्या प्रेयसीला भेटण्यासाठी प्रेमाचे प्रतीक असलेलं सुंदर लालसर गुलाबाचं फूल घेऊन आला. ती क्षणभर गोंधळली, पण चेहऱ्यावर हसू उमटलं, गोड पण संकोचलेलं. गुलाब तिच्या हातात गेला, पण त्या गुलाबात अजूनही एक प्रश्न लपला होता की "तू तयार आहेस का?"
दुसरीकडे, एक नवरा संध्याकाळी घरी परतला. हातात छोट्या छोट्या मोगऱ्यांची माळ होती. त्याने ती रंगहीन परंतु सुगंधी फुलांची माळ अलगद पत्नीच्या केसांत माळली. पत्नीच्या डोळ्यात एक विलक्षण चमक दिसली आणि तिचा चेहरा खुलला. तिला काहीतरी अधिक खोल, एक आपुलकीचा, आपलेपणाचा स्पर्श जाणवला ज्यामध्ये शब्द नव्हते, पण गंध होता, ओळख होती. परवानगी नव्हे, तर समजूत होती. एकीकडे गुलाब हातात राहिला, प्रश्नचिन्हासहित... दुसरीकडे मोगरा… तो केसांत दरवळायला लागला.
गुलाब विचारात पडला की "मी पाहिला जातो… पण मोगरा? तो जाणवतो". प्रेम व्यक्त करण्यासाठी गुलाब लागतो, पण हक्क मिरवण्यासाठी मोगरा...
त्या क्षणी गुलाबला जाणवलं की प्रेमाला फक्त सौंदर्य पुरेसं नसतं. कधी ते जिवंत रंगात दिसतं, तर कधी शांत गंधात दरवळतं.
...आणि शेवटी, एक विचार...
प्रेम अधिक खरं ते जे बोलतं? की जे न बोलताही तुमच्याशी संवाद साधतं?
गुलाब की मोगरा?
तुमचं प्रेम कोणत्या गंधासारखं आहे?
Write a comment ...